หลายคนที่เคยอ่านหนังสือ The Power of Output น่าจะชินกับแนวคิดที่ว่า สมองเราไม่ควร Consume ข้อมูลหรือ Content อย่างเดียว แต่ควรจะต้องมีการ Produce งานออกมาบ้าง เพื่อเป็นการตกตระกอนและทำความเข้าใจในสิ่งที่ตนเรียนรู้มา (ยังไม่นับถึงว่าเราจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กับคนอื่น …There’s always something you can share)

‍

(ซึ่งพอพูดแล้วก็นึกจึ๊กถึงช่วงเดือนก่อนหน้า ที่ผมมัวแต่ Procastinate ด้วยการอ่านในเรื่องที่ตัวเองกังวลอยู่นั่นแหละ แทนที่จะลงลอง ๆ ทำมันออกมาซะที)

‍

แต่ถึงอย่างงั้น หลายคน (รวมทั้งตัวฉันเองเนี่ยแหละ) จะดันรู้สึกกดดัน การจะเริ่มสร้างอะไรซักอย่างมันยาก จะพูดเรื่องอะไรดีหล่ะ จะเขียนอะไรดีหล่ะ จะถ่ายอะไรดี จะแต่งเพลงแบบไหนดีหล่ะ แล้วมันจะดีพอไหม ข้อมูลที่เราเขียนจะถูกไหม ทำแบบนี้คนจะสนไหม จะ Mass ไหม

‍

หยุดก่อนครับเพื่อน! จูน ๆๆๆๆ

‍

คือพอไม่มีสติ เราจะเผลอรวมคำว่า Producing เข้ากับ Publishing โดยไม่รู้ตัว ซึ่งผมว่าประเด็นนี้สำคัญ คือมันไปกดดันตัวเองโดยใช่เหตุทำให้เราไม่ได้เริ่มสร้างอะไรซักที เรากำลังพูดถึงการ Produce งานอยู่ครับ ไม่ใช่การ Publish

‍

ซึ่งดูดี ๆ จุดที่เรากดดัน มันคือเรื่องของการ Publish ไง ซึ่ง เออ น่ากลัวจริง คือมันน่ากลัวตรงที่ว่า พอปล่อยงานออกมาแล้วจะขายขี้หน้าไหม ยิ่งแก่ยิ่งคิดเยอะ จะไปซ้ำกับคนอื่นไหม (ซึ่งเออ มันซ้ำอยู่แล้วแหละ 55) พอยิ่งคิดเยอะก็เจอ Writer’s Block อีก! แต่ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้จริง ๆ มันอยู่ที่ Habit ในการย่อย และ Produce งานออกมาเรื่อย ๆ ต่างหาก ซึ่งมันต้องแยกเรื่องการ Publish ออกไปก่อน

‍

การ Practice ตรงนี้ให้เป็น Habit เนี่ยแหละ ที่จะทำให้เราค่อย ๆ ได้ยินความคิด ได้ยินเสียง ได้ยินความรู้สึก ได้ยินมุมมองของตัวเองชัดขึ้น ได้ตกตระกอน ได้ Clarify ได้ตั้งสติ ได้ถามตอบ กับตัวเองบ่อยขึ้น

‍

แล้วเราจะค่อย ๆ เจอ Voice ของตัวเอง

หลายครั้งคือ ต่อให้เราพูดเรื่องที่ซ้ำกับคนอื่น พอสร้างเป็น Habit แล้ว ตัว Voice หรือมุมมองที่ Unique บางอย่างของเราจะค่อย ๆ ชัดขึ้นมาในงานของเราเอง บางทีมันจะออกมาในวิธีการเล่า การให้ตัวอย่าง การจับแพะชนแกะจากเรื่องต่าง ๆ ที่เรา Consume มา ทำให้ไม่ซ้ำกับคนอื่น อะไรพวกนี้แหละ ที่อาจจะไป Resonate กับใครหลาย ๆ คน ซึ่งมันจะเป็นใครก็ไม่รู้

‍

(เอ้า พูดไปพูดมาก็ไปเกี่ยวกับการ Publish อีกแล้ว ไหนว่าให้ตัดไปก่อนไง!)

(อ่ะ ไหน ๆ ก็พูดแล้ว…)

‍

คืออันนี้ข้ามช็อตไปพูดก่อนนะ ว่าเรื่องความมั่นใจในการ Publish เนี่ย ผมก็ไม่มั่นใจหรอก แต่หลัก ๆ คือเมื่อเรา Produce งานออกมาให้ตัวเองดูมากพอ (รวมถึงให้คนใกล้ตัวที่เรารู้แน่ ๆ ว่าพอให้ดูจะพยักหน้างึก ๆ แล้วบอกว่า เห้ย มันดี!)

‍

เราจะเริ่มเชื่อว่า เอ้อ There’s something there…

‍

หลังจากนั้นก็คือลองกลั้นใจ Publish ไปเลย ลองแชร์ออกมา แล้วสิ่งที่คุณมักจะพบคือ …ไม่ได้มีใครมานั่ง Judge เราขนาดนั้นนนน

‍

ความน่ากลัวมันเป็นเรื่องปรุงแต่ง ที่แบบ เอ้อ เมิงคิดไปเอง จุดที่มัน Matter จริง ๆ มันคือการ Practice Producing เนี่ยแหละที่เป็น Key สำคัญ

‍

บางคนเขาบอกว่าสร้างงานเสร็จ ก็เก็บไว้ให้ตัวเองดูคนเดียวก็ได้ถ้ากลัว แต่ผมจะเป็นสายกลั้นใจ ๆ แล้วก็โพส ๆ ไป ถ้าจังหวะไหนกลัวมากเขินมาก ก็จะ Share แล้วปิดมือถือไปเลย

‍

ซึ่งจุดนึงเราจะเริ่มมาสังเกตเองว่า เห้ย มันก็มี Feedback จากคนที่อินในสิ่งที่เราเล่าเหมือนกันนี่หว่า บางทีเขาก็แชร์กลับในมุมของเขาซึ่งมันทำให้เรากลับมาสะท้อน เป็น Input ที่ Drive Output ของเราอีกต่อนึง

‍

เอ้อ สุดท้าย ถึงจะพูดถึงการ Publishing ไปซะเยอะ แต่อย่าลืมนะ แยกมันออกจากกัน That’s the only important thing after all! พวกเรา…Let’s keep producing!

‍