Kamin MIT Diary #1

อยู่ไทยก็ดีอยู่แล้ว ไม่รู้จะมาหาเรื่องทำไม
.
ช่วงนี้รู้สึกเคว้งสุดๆ คงเป็นเพราะเรายังมันส์กับชีวิตและการทำงานที่เมืองไทย …แล้วโดยไม่ทันรู้ตัว ก็ถึงเวลาต้องเดินทางสู่ Boston เพื่อเข้าเรียนโทที่ MIT (Masschusetts Institue of Technology)

‍

เรื่องของเรื่องคือ การเตรียมตัวของเรานี่แทบติดลบ พอมาถึงนี่ เรายังไม่ได้ หาห้องเช่าที่ Boston ไว้เลย
ลองเช็คราคาดู โดยเฉลี่ย Apartmentใน Boston ถ้าห้องไม่ขี้เหร่ก็จะราคาประมาณ $1,000 ขึ้นต่อเดือน (ประมาณ 35,000 บาท 😭) โดยทั่วไปก็จะต้องแชร์พวกครัวและห้องน้ำกับชาวบ้านเขาด้วย

โชคดีที่น้องพลาย (น้องชายเพื่อนเราที่จบจุฬามาด้วยกัน) เขาเอื้ออาทร ให้ที่พักหลับนอนแก่เรา ขอขอบพระคุณมา ณ ที่นี้ด้วย
คืนแรก ขณะกำลังงมกับแผนผังรถใต้ดินซึ่งมีหลายสายมาก (ไม่เห็นเหมือนรถไฟฟ้าเมืองไทย สายน้อย ไปได้น้อยที่ เข้าใจง่ายจริงเชียว 😏)

Jake รูมเมทน้องพลายก็เดินมาเจอเราพอดี ซึ่งไอ้เราก็ไม่ได้เคยเจอแกหรอก ถ้ามันเป็นใครก็ไม่รู้หลอกเราไปทำมิดีมิร้ายก็คงไม่มีใครรู้
Jake มีไมตรีจิตดีงาม พาเราเดินไปถึง Apartment ของน้องพลายและชวนคุยตลอดทาง ถึงแม้ว่าแกจะดูเป็นคนขี้อายๆคุยไม่ค่อยเก่ง

‍

โอ้ถึงแล้วสินะ ชายคาเมืองศิวิไลซ์

‍

พอมาถึงปุ๊บ พี่ Jake เดินไปเอาไขควงมา เห้ยยูจะทำอะไร ว่าแล้ว Jake ก็เอาไขควงเสียบเข้าไปในลูกบิดประตูห้องน้องพลายแล้วเปิดออกอย่างเชี่ยวชาญ ป๊อก! พอประตูห้องนอนเปิดออก เราก็เดินไปเปิดไฟ อ่าวกรรม ไฟเสีย จึงต้องใช้โคมไฟตั้งโต๊ะในห้องเป็นแสงสว่างในชีวิตยามค่ำคืน

(ที่เล่านี่เล่าด้วยความรักและความซาบซึ้งนะพลาย 555)

ทั้งน้องพลายและ Jake ต่างก็เป็นเด็ก Berkelee College of Music (ถ้าใครไม่รู้จัก มันคือโรงเรียนดนตรีที่เจ๋งที่สุดในโลก ศิลปิน นักดนตรีดังๆจบมาจากโรงเรียนนี้ทั้งนั้น) ห้องส่วนกลางเลยเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำเพลง กีต้าร์ เบส Controller เต็มไปหมด อือหืม เห็นแล้วใจลุก

‍

ย้ายโรงเรียนทันเปล่าเนี่ยเห้ย

‍

การหาห้อง Apartment ที่นี่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ทั้งๆที่เกือบทั้งเมืองนี่เป็น Apartment ให้เช่าหมดเลยนะ แทบไม่มีบ้านคนที่เจ้าของพักอาศัยเอง ทุกที่ต้องติดต่อผ่าน Agent หมด และส่วนใหญ่มักจะเป็นห้องแชร์ ที่นอกจากเราจะต้องหาห้องที่ทั้งตรงใจตรงราคาแล้ว ยังต้องหารูมเมทที่ดูจะกินอยู่หลับนอนด้วยกันได้อีกต่างหาก

เราใช้เว็บและแอพกว่า 10 ตัวหว่านแห ตั้งแต่หาใน fb group, craiglist, padmapper, student.com, hotpads, roomster, roomi, … คือรู้สึกว่าตัวเองแรดสุดๆ ณ จุดๆนี้

สุดท้ายเราปักใจกับห้องๆนึงย่าน Kenmore ซึ่งไม่ไกลมาจาก MIT มาก ด้วยความที่เราเป็นคนแคร์และละเอียดเรื่องสถานที่ในการทำงานมาก ห้องนี้เลยโดนใจเพราะแสงธรรมชาติดี ขนาดกำลังดี มีห้องน้ำในตัว ซึ่งอันนี้ก็เป็นอีกจุดนึงที่สำคัญมาก เพราะการมีอะไรที่เราต้องใช้บ่อยๆอยู่ในส่วนกลางมันช่างเป็นอะไรที่เหมือนซื้อหวยโดยแท้ ขอแค่รูมเมทซกมกคนเดียวก็สามารถทำให้เกิด Civil War ได้อย่างไม่ยากเย็น

สมมติถ้าแกยังไม่ทำความสะอาด แล้วทำไมฉันต้องทำ…
…คือเรื่องธรรมชาติที่เกิดขึ้นตลอดเวลา เพราะงั้น ตัดปัญหาแต่แรกดีกว่า

อีกอย่างที่เกิดขึ้น คือ ห้องที่ได้จะเป็นห้องเปล่า เป็นเรื่องปกติอีกนั่นแหละ ทุกคนจะรู้กันว่าวันที่ 1 กันยาซึ่งเป็นช่วงเปิดเทอมของ Fall จะเป็นวันที่ทุกคนย้ายเข้าย้ายออก เฟอร์นิเจอร์จะเต็มไปทั่วท้องถนน อันไหนวางทิ้งไว้คือคุณหยิบไปได้เลย ขอเพียงแค่แบกไหว และต่อให้คุณซื้อเฟอร์นิเจอร์ต่อจากคนเช่าก่อนหน้า คุณก็ต้องแบกเฟอร์นิเจอร์ออกมาและแบกกลับเข้าไปอีกรอบ

หลังทำสัญญากันวุ่นวาย ที่นี่เขาเก็บค่ามัดจำเผื่อชำรุด (อันนี้ต่อราคาได้) ค่าเช่าล่วงหน้าของทั้งเดือนแรกและเดือนสุดท้าย ค่านายหน้า (ซึ่งเขาคิดเท่ากับค่าเช่าเดือนนึง) รวมทั้งสิ้นทั้งมวลเป็นเงินกว่าแสนบาท

‍

โอย กูจะเป็นลม

‍

โอเค ยูจะย้ายเข้าวันที่ 1 ของเดือนกันยานะ กุญแจยังไม่ได้ ส่วนแบบฟอร์มที่กรอก เดี๋ยวรอเจ้าของที่เขาไป verify ก่อน อ่ะนี่ เอาไปกระดาษโง่ๆใบนึง ผมหยิบมาดู เป็นกระดาษเปล่ามีลายมือเขียนว่า Receipt ขีดเส้นใต้ตัวโตๆและเขียนราคาที่จ่าย พร้อมลายเซ็น Agent กำกับไว้

โอ้โห ลายเซ็นมึงมีค่าเป็นแสน อุ่นใจสุดๆ

ตอนนี้แสงสว่างในชีวิต ความหวัง ความฝันของคนไร้บ้านใน Boston คนนี้ได้เจิดจรัสขึ้นมาแล้ว
ว่าแล้วก็เชิดหน้ามองฟ้าท้าตะวัน พร้อมกระดาษในมือแผ่นนึง…